ข้าคือชายาขององค์หญิงห้าผู้ร้ายกาจ!

*คำเตือน*

นิยายเรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาสตร์นะคะ อิงแค่ธีมที่เป็นจีนโบราณเท่านั้นค่ะ มีตัวละครหญิงลักษณะพิเศษที่ทำให้ฝ่ายหญิงด้วยกันตั้งครรภ์ได้ แต่ไม่มีดุ้น ไม่โอเมก้าเวิร์ส

มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ, บางฉากเป็นการมีเพศสัมพันธ์โดยความยินยอมของอีกฝ่ายอยู่ในภาวะคลุมเครือ Dubious consent, manipulation, การพยายามฆ่าตัวตาย, โรคซึมเศร้า depression, โรคเครียดภายหลังเผชิญเหตุการณ์สะทือนขวัญ PTSD, ศพ, เลือด, กล่าวถึงการข่มขืน, การฆ่า, ทารุณกรรมเด็ก, การแบ่งชนชั้น, การเกลียดชังผู้หญิง, การมีอคติต่อผู้พิการ, การมีอคติต่อกลุ่มรักร่วมเพศ, กักขังหน่วงเหนี่ยว

ความสัมพันธ์ของตัวละครในเรื่องอาจเข้าข่าย grooming ทั้งนี้ผู้แต่งพยายามทำการปรับแก้ไขให้อายุตัวละครเข้ากับยุคปัจจุบันมากที่สุดแล้วค่ะ ถ้าอิงตามยุคจีนโบราณจริง ๆ 14-15 = แต่งงาน เกิน 18 คือกลายเป็นสาวเทื้อ , ผู้ชายบางคน 16-17 เป็นขุนนางบ้าง ไปรบบ้าง, นางกำนัลเกษียณตอนอายุ 25 ปี , 50 ปี คือแก่เตรียมสู่ขิต อะไรประมาณนี้

เพราะฉะนั้นรบกวนใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ 

​

เล่อเหยียนฟื้นขึ้นมาในร่างเดิมเมื่อตอนอายุสิบแปดปี เป็นช่วงเวลาก่อนที่ต้องเข้าวังไปเป็นชายารองของชายที่ไม่ได้รัก

นางไม่อยากประสบชะตากรรมเดิมที่ถูกเขาทุบตีข่มเหงจึงหาวิธีหลีกหนีการสมรส ทว่าใครจะคาดถึง... พอฟื้นขึ้นมาไม่กี่วันงานสมรสที่ต้องถูกประกาศในอีกครึ่งปีกลับมารออยู่ตรงหน้า บัดซบ! แต่ไฉนคนที่แต่งด้วยถึงไม่ใช่องค์ชายแต่เป็นองค์หญิงที่ไม่อยู่ในความทรงจำ?

​

“ผู้คนมีตั้งมากมาย... แต่กลับมีข้าเพียงคนเดียวที่เจ้าเลือกไม่จดจำ”

เจ้าของเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นในตอนนี้ดูสุขุมนุ่มลึก ซ้ำยังแผ่กลิ่นอายน่าเกรงขามของสตรีสูงศักดิ์ออกมาให้ผู้คนรู้สึกยำเกรง ต่างจากองค์หญิงห้าแสนเอาแต่ใจในความทรงจำผู้นั้นเหลือเกิน เพราะประมาทเลินเล่อหรือมัวเมาในรักก็สุดรู้ นางถึงได้มีจุดจบที่น่าสมเพชเหลือประมาณ

จ้าวหลานหรงกลับมาเพื่อล้างแค้นและทวงคืนทุกสิ่ง แล้วดรุณีน้อยนางนั้นเล่า... กลับมาเพื่อรับการลงทัณฑ์จากนางหรืออย่างไร?

--*ตัวอย่างเนื้อหาบางส่วน*--

“ไม่มีข้าเจ้าจะทำอะไรได้” จ้าวหลานหรงเห็นว่าเล่อเหยียนเริ่มจะเหม่อลอยไม่สนใจตนก็หรี่ตาลงแล้วกล่าวคำดูถูก

“...” เล่อเหยียนกำมือแน่น หากอีกฝ่ายไม่มาจับจูงมือ ไม่ตั้งใจทำให้อานเล่อเห็น นางจะพุ่งเข้ามาไหม? แล้วคนเดียวกันกับที่สั่งทหารให้ขังตนก็เป็นองค์หญิงผู้นี้มิใช่หรือไร

จุดประสงค์ของนางคืออะไรกันแน่?

“ไม่มีท่านข้าก็ไม่ต้องเจอเรื่องพวกนี้ ทั้งหมดมันเป็นแผนการท่าน!” เล่อเหยียนจ้องจ้าวหลานหรงเขม็ง นางเริ่มหมดความอดทนจึงลืมตัวไปชั่วขณะว่าจ้าวหลานหรงอาวุโสกว่านางถึงสิบปี ที่สำคัญเป็นพระธิดาที่ถูกสถาปนาขึ้นเป็นอ๋อง เกิดมีคนของทางการมาได้ยินเข้าเล่อเหยียนคงจะไร้เงาหัวอย่างไม่ต้องสงสัย

จ้าวหลานหรงเห็นเล่อเหยียนโกรธเกรี้ยวก็หัวเราะเสียงหวาน “เป็นฝีมือข้าแล้วมันจะทำไม! ตัวแค่นี้ยังปากกล้า อยากรู้หรือไม่ว่าอะไรรอเจ้าอยู่ข้างนอกบ้าง ขอแค่พวกมันเห็นว่าข้าออกไปคงฉวยโอกาสเข้ามาทันที เล่อเหยียนตอบข้ามาสิ เจ้ามีปัญญาปกป้องตัวเองรึ?”

“...” ไม่รู้ว่ากำลังมีโทสะหรือหวาดกลัวเล่อเหยียนถึงได้ยืนเงียบ

“ทำไม่ได้สินะ” จ้าวหลานหรงขยับเข้าประชิดนางก็ถอยหนี ข้อมือเรียวงามจึงคว้าลำคอเล็กเอาไว้ “แค่เจ้าทำตัวว่าง่ายสักหน่อยแล้วขอร้องดี ๆ เรื่องโทษทัณฑ์ข้าย่อมจัดการให้ได้”

“...” เพราะอากาศเย็นปลอกเล็บจ้าวหลานหรงจึงเย็นไปด้วย ดรุณีน้อยชุดแดงใบหน้ามอมแมมพลันขนลุกซู่ยามความเย็นเยียบสัมผัสลำคอตน นางทั้งโกรธทั้งกลัวจนไม่กล้าสบตา รีบผินใบหน้าไปด้านข้าง จ้าวหลานหรงเห็นพวงแก้มขาวเนียนเริ่มซีดเผือดก็ขยับนิ้วมือลูบไล้ ดวงตาสีอำพันส่อประกายแวววาวดั่งอสรพิษ มันจดจ้องริมฝีปากจิ้มลิ้มอย่างไม่ลดละ